sprawujący władzę

См. также в других словарях:

• powiatowy — powiatowyowi «znajdujący się na terenie powiatu, należący do niego; dotyczący powiatu; działający, sprawujący władzę w powiecie» Urząd, sąd powiatowy. Szpital powiatowy. Posterunek powiatowy. Lekarz, architekt powiatowy. Władze powiatowe. ∆… …   Słownik języka polskiego

• namiestnik — m III, DB. a, N. namiestnikkiem; lm M. namiestnikicy, DB. ów 1. hist. «osoba sprawująca władzę w kraju lub prowincji w zastępstwie lub w imieniu panującego (na ziemiach polskich w okresie zaborów)» 2. hist. «w jeździe polskiej narodowego… …   Słownik języka polskiego

• dziedziczny — dziedzicznyni 1. «o właściwościach fizycznych i psychicznych: przekazywany potomstwu przez rodziców albo przodków, przejęty od rodziców albo przodków» Choroba dziedziczna. Cecha dziedziczna. 2. «o dobrach materialnych: otrzymany w spadku,… …   Słownik języka polskiego

• egzarcha — m odm. jak ż III, CMs. egzarcharsze; lm M. egzarchachowie, DB. egzarchachów 1. hist. «namiestnik cesarza Bizancjum w posiadłościach italskich i afrykańskich w VI i VII w.» 2. rel. «w kościele wschodnim (IV VI w.): biskup sprawujący władzę… …   Słownik języka polskiego

• emir — m IV, DB. a, Ms. emirirze; lm M. owie, DB. ów «do VII w. dowódca wojsk w krajach arabskich, potem władca muzułmański sprawujący władzę wojskową i cywilną na podległym mu terytorium; w okresie sułtanatu: dostojnik (tytuł często dziedziczny, nie… …   Słownik języka polskiego

• kacyk — m III, DB. a, N. kacykkiem; lm M. i a. owie, DB. ów «pierwotnie naczelnik wsi lub rodu u Indian z wyspy Haiti, potem wódz szczepowy w Ameryce Środk. i Płd., także wódz plemienia w Afryce i Australii» przen. «urzędnik, zwłaszcza prowincjonalny,… …   Słownik języka polskiego

• kasztelan — m IV, DB. a, Ms. kasztelannie; lm M. owie a. kasztelanni, DB. ów hist. «w Polsce w XII XIII w.: urzędnik sprawujący władzę nad zamkiem lub grodem (kasztelem) oraz podległym mu okręgiem (kasztelanią); od XIV w.: tytularny urzędnik ziemski,… …   Słownik języka polskiego

• mandatariusz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y ( ów) 1. «osoba mająca mandat pełnomocnictwo do pełnienia jakiegoś urzędu obywatelskiego (szczególnie posła); pełnomocnik» 2. «państwo mające mandat pełnomocnictwo do administrowania terytorium mandatowym» 3. hist. «w… …   Słownik języka polskiego

• naczelny — naczelnyni 1. «sprawujący władzę zwierzchnią, mający stanowisko kierownicze» Dyrektor, redaktor, lekarz, inżynier naczelny. Naczelne stanowisko. Naczelny organ sądowy. 2. «wysuwający się na pierwszy plan; centralny, zasadniczy, najważniejszy,… …   Słownik języka polskiego

• prałat — m IV, DB. a, Ms. prałatacie; lm M. prałataci, DB. ów «w kościele katolickim: wyższy dostojnik sprawujący władzę kościelną (np. biskup, wyższy przełożony zakonu) lub dostojnik mający taki tytuł (np. szambelan papieski); nosi sutannę lamowaną… …   Słownik języka polskiego

• samowładny — samowładnyni książk. «sprawujący władzę nieograniczoną, absolutną; despotyczny» Samowładny monarcha, pan …   Słownik języka polskiego